Wat je van Amman kan leren over goede arbeidsvoorwaarden voor ingehuurd personeel

De post in Amman huurt schoonmakers en bewakers in. Ze werken samen met twee externe partners, die mensen leveren om het gebouw en de compound schoon en veilig te houden. Een fijne samenwerking, maar de post wilde in het kader van sociale ketenverantwoordelijkheid meer doen in de nieuwe aanbestedingen. Zoals het beter regelen van de arbeidsvoorwaarden. Dat is geen vanzelfsprekendheid in Jordanië.

Eisen in de tender
Angelique ging aan de slag. De bewakers zijn voornamelijk Jordaniërs, waar wel een door de Jordaanse overheid vastgesteld minimumsalaris voor geregeld was. “Geen hoog salaris, zeker als je een gezin moet onderhouden. Daar werkten ze ook nog eens diensten van 12 uur voor. Wij dachten: wat kunnen wij hierin betekenen? We hebben een ngo gevonden die berekent wat het minimuminkomen zou moeten zijn voor een gezin met twee, vier en zes kinderen in Jordanië. Die bedragen pasten veel beter bij een redelijk inkomen. De bewakers hebben vaak grote gezinnen, daarom kozen wij voor een standaard minimum gebaseerd op een gezin met vier kinderen. Daarnaast stelden we in de tender als eis dat we een goede medische verzekering voor onze bewakers wilden, diensten van 8 uur en bijvoorbeeld een dertiende maand.”

Sponsor
De schoonmakers zijn een ander verhaal. In Jordanië is te weinig personeel te vinden voor die branche, waardoor bedrijven Egyptenaren en Filipijnse vrouwen aantrekken. Die kunnen hier meer verdienen dan in hun eigen land, maar hebben wel een zogenoemde sponsor nodig om een werkvergunning te krijgen. Ieder jaar moet dat sponsorschap vernieuwd worden. Daar zitten een aantal voorwaarden aan: de werknemers moeten een contract hebben bij de sponsor, die hen eens in de twee jaar een vliegticket naar huis aanbiedt en een basis ziektekostenverzekering. “Er zijn bureaus die daar misbruik van maken. Die bieden buitenlandse arbeidskrachten een totaalpakket aan: tegen een hoge vergoeding regelen zij een vliegticket naar Jordanië en zoeken ze een, voor die buitenlanders onbekende, sponsor. De Jordaanse overheid controleert dit niet, dat is veel te veel werk.”
Je zou zeggen: waarom bieden schoonmaakbedrijven zich niet aan als sponsor? “Omdat de overheid de werkgelegenheid in deze branche voor hun inwoners wil beschermen, wijzen ze veel aanvragen van schoonmaakbedrijven voor vooral Filipijnse arbeidskrachten af. Terwijl weinig Jordaniërs dit werk willen doen.” Angelique wilde voorkomen dat de mensen die de post schoonhouden in handen zouden vallen van de eerdergenoemde bureaus. “De ambassade kan zelf geen sponsor zijn, maar we hebben het schoonmaakbedrijf geholpen met een ondersteunende brief bij hun aanvraag, zodat die meer kans zou maken.” Overigens gebruikten ze in de tender dezelfde arbeidsvoorwaarden als die voor de bewakers.

Bewustzijn
Zo slaagde Amman erin om de vijf beveiligers en twee schoonmakers onder goede arbeidsvoorwaarden te laten werken. “Het gaat erom dat je je bewust bent van deze kwestie als je mensen inhuurt. Niet in ieder land zijn de voorwaarden goed geregeld. Ik was ook niet bekend met het sponsorschap, tot ik in Jordanië kwam. We hebben navraag gedaan bij andere ambassades en bij ons eigen lokale personeel over dit systeem. Je moet de situatie leren kennen. Als je met een goed plan komt, staat het ministerie er vervolgens echt voor open om mee te denken.”